ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.

 ΔΙΑΒΑΖΩ:

Το Επίσημο Σχέδιο Επιβολης του Οικουμενισμου

Ποιο ειναι τό επίσημον σχέδιον, βάσει του οποίου κηρύσσεται η αίρεση; Ειναι η αιρετική 'Εγκύκλιος του Πατρ/χείου του 1920 «Πρός τάς Απανταχου Εκκλησίας του Χριστου», η οποία θεωρει τις αιρετικες ομολογίες «όχι ως ξένας καί αλλοτρίας, αλλ' ως συγγενεις καί οικείας εν Χριστω, συγκληρονόμους καί μέλη του ιδίου σώματος»!

Η πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920 υλοποιήθηκε διά της «άρσεως» των αναθεμάτων κατά του Παπισμού (1965), χωρίς οι παπικοί ν' αποβάλουν ούτε μίαν από τις κακοδοξίας των!

Μετά την αντικανονική αυτήν πράξη του, το Οικ. Πατρ/χειο θεωρεί τον Παπισμό «αδελφή εκκλησία», συμπροσεύχεται μετά των παπικών, μνημονεύει τον πάπα εν τοις Διπτύχοις, και αποτολμά και αυτήν ακόμη την μυστηριακή διακοινωνίαν

(πρβλ. τα γενόμενα εν Ραβέννη την 9-6-2002).

Μάλλιστα, τό 1995 ο κ. Βαρθολομαίος συνυπέγραψε μέ τόν πάπαν «ΚΟΙΝΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑΝ ΠΙΣΤΕΩΣ»!

Αλλ' ο Παπισμός αποτελεί αίρεση καταδικασμένη υπό των Πατέρων, όπως π.χ. υπό της Η' Οικ. Συνόδου του έτους 879 και υπό της εν Κων/λει Αγίας Συνόδου του 1351, η οποία τους μεν παπικούς αναθεμάτισε τούς δε κοινωνούντες εν γνώσει μετ' αυτών ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ κατέστησε, αποφανθείσα επί λέξει ούτω: «τούς κοινωνουντας τούτοις [τοις παπικοις] εν γνώσει ακοινωνήτους έχομεν». Συνεπώς, εφόσον ο κ. Βαρθολομαίος θεωρεί τον Παπισμό «αδελφή εκκλησία» και δίδει «κοινή μαρτυρία πίστεως» με τον πάπα, εις τα όμματα των Πατέρων της Εκκλησίας είναι ακοινώνητος.

Η Εγκύκλιος του 1920 υλοποιήθηκε διά της υπογραφής ενωτικών συμφωνιών με τούς Μονοφυσίτες (1990) και τούς Παπικούς (1993), της «αδελφοποιήσεως» των «εκκλησιών» αυτών, της αναγνωρίσεως ως εγκύρων των «μυστηρίων» των κ.λπ. Τα γεγονότα αυτά αποδεικνύουν ότι το Οικ. Πατρ/χειον έχει περιέλθει εις πλήρη σύγκρουση με την δογματική διδασκαλία και παράδοση της 'Εκκλησίας. Κηρύττει απροκάλυπτα αδιαφορία προς τα δόγματα και τις παραδόσεις, τουτέστιν αποξένωση από την 'Ορθόδοξη πίστη.

Η Εγκύκλιος του 1920 υλοποιείται με τις μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών ανταλλαγές επισκέψεων, τα κοινά ανακοινωθέντα, τις συμπροσευχές και τα συλλείτουργα, τις διάφορες οικουμενιστικές συγγραφές Κληρικών και Καθηγητών, τα αιρετικά επίσημα έγγραφα, τις αιρετικές δηλώσεις κ.ά.

'Ιδού μικρό δείγμα αιρετικών εγγράφων και δηλώσεων:

(1) Οικ. Πατρ/χειον προς Παπισμό: «'Η εκ νέου ανακάλυψη και η επαναξιοποίηση, τόσον εκ μέρους των ορθοδόξων, όσον και εκ μέρους των καθολικών, της 'Εκκλησίας ως κοινωνίας μετέβαλε ριζικώς τας προοπτικάς. Εκατέρωθεν αναγνωρίζεται, ότι όσα ενεπιστεύθη ο Χριστός εις την Εκκλησία του ομολογία αποστολικής πίστεως, μετοχή εις τα αυτά μυστήρια, προ παντός εις την μίαν ιερωσύνην διά της τελέσεως της μιας θυσίας του Χριστού, αποστολική διαδοχή των ποιμένων δεν δύνανται να θεωρηθούν ως αποκλειστική ιδιοκτησία μιας των ημετέρων Εκκλησιών . . . Κατά συνέπειαν, η αναζήτηση της αποκαταστάσεως της ενότητας δεν τίθεται πλέον ως μεταστροφή από μιας 'Εκκλησίας εις την άλλην προς εξασφάλιση της σωτηρίας . . .». ('Η έμφαση του γράφοντος.) Είναι τούτο «αβροφροσύνη» του Οικ. Πατρ/χείου προς τον Παπισμό ή επίσημη αναγνώριση του ως «αδελφής εκκλησίας»;

(2) 'Αρχιεπισκοπή Αμερικής: «'Όταν η 'Εκκλησία ητο μία και αδιαίρετος .». 'Υπάρχουν σήμερον περισσότεραι από μία 'Εκκλησίαι;

(3) «Το Σχίσμα έλαβε χώραν το 1054 όχι επειδή υπήρχε δόγμα τι εσφαλμένο, όπως συνέβαινε με τους αιρετικούς . . .». 'Ώστε το πρωτειον καί τό Filioque, οι κύριες αιτίες του Σχίσματος, δεν ήσαν εσφαλμένα δόγματα; 'Η επί Μ. Φωτίου Η' Οικ. Σύνοδος (879) κατέταξε μετά του 'Ιούδα όσους δέχονται τό Filioque! Διότι η προσθήκη του εις το Σύμβολο της Πίστεως ανέτρεπε ρητές διατάξεις των Γ' - Ζ' Οικ. Συνόδων, διέστρεφε το Τριαδικό δόγμα και αποτελούσε αιτία σχίσματος.

(4) Βαρθολομαιος:«'Η 'Ορθόδοξος 'Εκκλησία δεν επιδιώκει να πείσει τους άλλους περί συγκεκριμένης τινός αντιλήψεως της αληθείας ή της αποκαλύψεως, ούτε επιδιώκει να τούς μεταστρέψει εις συγκεκριμένο τινά τρόπον σκέψεως . . . 'Οποτεδήποτε οι άνθρωποι αντιδρούν εις τας τοποθετήσεις και τα πιστεύω των άλλων με βάση τον φόβο και την αυτοδικαίωση, παραβιάζουν το θεόσδοτο δικαίωμα και την ελευθερία των άλλων να γνωρίσουν τον Θεόν και τον συνάνθρωπόν των με τρόπον που προσιδιάζει εις την ταυτότητά των ως λαών». Με τον λόγον αυτόν, ο κ. Βαρθολομαίος αρνειται ενώπιον ολοκλήρου της ανθρωπότητας την Δεσποτική εντολή: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του 'Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρειν πάντα όσα ενετειλάμην υμιν» (Ματθ. 28:19-20). Επίσης, σχετικοποιει τις εννοίες «Θεός», «Αλήθεια» και «Αποκάλυψη». Η αίρεση αυτή έχει ως σκοπό την προώθηση της σχεδιαζόμενης πανθρησκείας.

(5) Βαρθολομαίος: «Οι θρησκευτικοί ηγέται οφείλουν νά παίξουν ένα κεντρικόν καί πνευματικόν ρόλον είμεθα ημεις αυτοί πού πρέπει νά φέρωμεν εις τό προσκήνιον τάς ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΣ ΑΡΧΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, της αδελφωσύνης καί της ειρήνης . . . 'Αλλά τουτο δυνάμεθα νά τό επιτύχωμεν μόνον άν είμεθα ΗΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ, "Δημιουργού των πάντων, ορατών τε καί αοράτων". Καθολικοί καί 'Ορθόδοξοι, Προτεστάνται καί 'Εβραιοι, Μουσουλμάνοι καί 'Ινδουϊσταί, Βουδδισταί καί Κομφουκιανοί είναι καιρός όχι μόνον διά συμφιλίωσιν, αλλ' ακόμη καί διά συμμαχίαν καί συνεργασίαν, διά νά συντελέσωμεν εις τήν απομάκρυνσιν της ανθρωπότητος από τούς ψευδοπροφήτας του εξτρεμισμου καί της μή ανεκτικότητος». (Η έμφαση του γράφοντος.) Μέ τόν λόγον αυτόν ο κ. Βαρθολομαιος εκήρυξεν απροκαλύπτως εις όλα τά μήκη καί πλάτη της γης τόν πανθρησκειακόν Οικουμενισμόν καί διέβαλε ως «ψευδοπροφήτας του εξτρεμισμου καί της μή ανεκτικότητος» όχι μόνον τούς σημερινούς ομολογητάς της 'Ορθοδόξου Πίστεως, αλλά καί όλους τούς διδασκάλους της 'Εκκλησίας, οι οποίοι, μέ βάση τήν Αγία Γραφή καί τήν Ι. Παράδοση, αναθεμάτισαν τό ψευδος καί τούς κήρυκάς του.

(6) Εις τό Ιράν, ο κ. Βαρθολομαιος κήρυξε επίσης τόν πανθρησκειακόν Οικουμενισμόν, ομιλήσας απεριφράστως διά τήν «ιερότητα καί ισότητα των "Ιερων Γραφων", δηλαδή της 'Αγίας Γραφής καί του Κορανίου».

(7) Βαρθολομαίος: «Είμεθα όλοι παιδιά του ιδίου Ουρανίου Πατρός. Του ενός Θεού. 'Ο ένας τόν βλέπει έτσι, ο άλλος αλλιώς».(22) Ένα ακόμη κήρυγμα του κ. Βαρθολομαίου υπέρ του πανθρησκειακου Οικουμενισμου.

(8). Βαρθολομαίος πρός πάπα:«Δοξάσωμεν τόν Θεόν ότι, μετά παρέλευσιν αιώνων διχασμού καί φανατισμού σήμερον "έν εσμέν . . . ζωμεν σήμερον έν θαύμα "ό ετέραις γενεαις ουκ εγνωρίσθη τοις υιοις των ανθρώπων" ('Εφ. 3,5). Εις τουτο συνετέλεσαν όχι μόνον οι πρωτεργάται του θαύματος αείμνηστοι Πάπαι Ιωάννης ο ΚΓ' καί Παυλος ΣΤ' καί Πατριάρχης 'Αθηναγόρας, . . ., αλλά καί οι συνεχισταί του έργου αυτων, οι κρημνίζοντες τά διάφορα "τείχη του αίσχους", ων φοβερώτερον τό χωρίζον τούς χριστιανούς . . .». ('Η έμφαση του γράφοντος.) Μέ τόν λόγον αυτόν ο κ. Βαρθολομαιος εβλασφήμησεν τήν 'Αγίαν Γραφήν, τάς Συνόδους καί τούς Πατέρας της 'Εκκλησίας πού εθέσπισαν τούς 'Ιερούς Κανόνας καί καθυπέβαλον τούς αιρετικούς εις αναθέματα, βάσει των οποίων απεκόπη ο Παπισμός από τό σώμα της 'Εκκλησίας. Προφανώς, «τείχη του αίσχους» θεωρεί ο κ. Βαρθολομαίος τούς 'Ιερούς Κανόνας καί τά αναθέματα κατά του Παπισμού, τά οποία δήθεν εκρήμνισαν ο 'Αθηναγόρας καί ο Παύλος ΣΤ' μέ τήν ψευδο-άρσιν των αναθεμάτων του 1965! 'Υπάρχουν δέ σήμερον «ορθόδοξοι» θεολόγοι πού λέγουν ότι «ο Θεός ηθέλησε» καί «ειχε προδιαγράψει» τήν μιαράν αυτήν πραξιν!

(9) Βαρθολομαίος: «Δέν δύνανται νά εφαρμοσθούν σήμερον καί πρέπει νά τροποποιηθουν αι διατάξεις αι κανονίζουσαι τάς σχέσεις των 'Ορθοδόξων Χριστιανων πρός τούς ετεροδόξους καί ετεροθρήσκους. Δέν δύναται η 'Εκκλησία νά έχει διατάξεις απαγορευούσας τήν είσοδον εις τούς ναούς των ετεροδόξων καί τήν μετ' αυτων συμπροσευχήν . . .». Η εισήγηση αυτή αποτελεί αίρεση, διότι αντιτίθεται πρός τήν 'Αγίαν Γραφήν, τάς Οικ. Συνόδους καί τούς Πατέρας της 'Εκκλησίας. 'Ιδού τί επιφυλάσσει διά τούς τοιούτους εισηγητάς η Σύνοδος του 922: «Τοις εν καταφρονήσει τιθεμένοις τούς ιερούς καί Θείους Κανόνας των ιερων Πατέρων ημων, οί καί τήν 'Αγίαν 'Εκκλησίαν υπερείδουσι (=υποστυλώνουν) καί όλην τήν Χριστιανικήν Πολιτείαν κοσμουντες, πρός θείαν οδηγουσι ευλάβειαν, ανάθεμα». Διότι, συμφώνως πρός τόν 1ον Κανόνα της Ζ' Οικ. Συνόδου, οι 'Ι. Κανόνες είναι απαύγασμα του 'Αγίου Πνεύματος καί πρέπει νά παραμείνουν ες αεί αναλλοίωτοι, ως ισόκυροι της 'Αγίας Γραφης, κατά τόν Μ. Φώτιον. Κατά δέ τόν Δοσίθεον 'Ιεροσολύμων, τό λέγειν ότι οι 'Ιεροί Κανόνες δέν δύνανται νά εφαρμοσθούν είναι γνώρισμα των αιρετικών.

(10) 'Ο «Περγάμου» 'Ιωάννης: «Παρηλθε πλέον η εποχή της ναρκισσευομένης 'Ορθοδοξίας»! 'Ο λόγος αυτός διαβάλλει τήν Ορθοδοξίαν των Πατέρων ως δηθεν εσωστρεφή, ενώ προβάλλει τήν ΑΠΑΤΗΝ του Οικουμενισμου.

(11) 'Ο «Αυστραλίας» Στυλιανός: «'Όποιος νομίζει ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού έπεσε από τόν ουρανό τέλεια καί αναμάρτητη . . . αυτός δέν θά καταλάβει ποτέ τό βαθμό της κενώσεως πού καταδέχτηκε ο Θεός Λόγος . . . Γιατί η αναντίρρητη αναμαρτησία του Κυρίου ΔΕΝ ήταν βέβαια ένα δογματικό θεώρημα πού μαγικά θά έπρεπε νά αποστηθίσουν οι Χριστιανοί . . . 'Η αναμαρτησία του Κυρίου έπρεπε νά βιωθει κατά τόν πιό υπαρξιακό τρόπο από τούς πιστούς ως ηθική νίκη του Θεανθρώπου πού κατακτήθηκε βήμα πρός βήμα . . .». Κατά τόν κ. Στυλιανόν, λοιπόν, ο Χριστός δέν είχε ανέκαθεν τήν αναμαρτησία, αλλά τήν ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ, ολίγον κατ' ολίγον, μέ αγώνες καί θυσίες! Διά τήν δεινήν αυτήν αίρεσιν, ο πρ. Φλωρίνης κ. Καντιώτης, καθώς καί 50 ομογενεις της Αυστραλίας, εμήνυσαν τόν κ. Στυλιανόν. Τό Οικ. Πατρ/χειον, όμως, αντί νά προβη εις τήν εξέτασιν μαρτύρων, ΕΞΥΒΡΙΣΕΝ τούς μηνυτάς ως «επιτηδείους επαρχιώτας» πού δηθεν «εχάλκευσαν» τήν κατηγορίαν! ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΦΟΡΙΣΕ ΤΟΝ ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. 1 ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΘΕΟΛΟΓΟ κ. ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟ, ΔΙΟΤΙ ΕΛΕΓΞΕ ΤΟΝ ΒΛΑΣΦΗΜΟ ΣΤΥΛΙΑΝΟ. ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΛΗΣΗ ΣΕ ΑΠΟΛΟΓΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΤΙΠΟΤΑ, ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΤΙΣ 14 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕ 14 ΧΡΟΝΙΑ!!!..

(12) 'Ο πρ. «'Αμερικης» 'Ιάκωβος: «Δέν δυνάμεθα νά διδάξωμεν τάς μελλοντικάς γενεάς τήν θρησκείαν τήν οποίαν ημεις εδιδάχθημεν. Οι νέοι ζουν σήμερον εις έν τελείως διαφορετικόν πνευματικόν καί κοινωνικόν περιβάλλον καί δέν ευρίσκουν νόημα εις τήν θρησκείαν των πατέρων των . . . Καθώς απογυμνώνομεν τόν Χριστιανισμόν από τά παλαιά του Ελληνικά ενδύματα [εξηγεί ότι εννοεί τά δόγματα της Εκκλησίας, όπως Τριαδικότητα του Θεού, ενανθρώπησιν κ.ά.] πρέπει νά κατασκευάζωμεν νέα»! Πλήρης αποστασία!

(13) 'Ο «Αθηνών» Χριστόδουλος:«'Όλοι ανήκουμε στό σώμα του Χριστού . . . καί αυτοί πού δέν πιστεύουν καί αυτοί πού δέν είναι Χριστιανοί». Ένα ακόμη κήρυγμα πανθρησκείας!

(14) 'Ο «πατρ/χης» Δημήτριος εκήρυξε τόν πανθρησκειακόν Οικουμενισμόν, ειπών ότι όλοι οι άνθρωποι, ακόμη καί όταν ανήκουν εις διαφορετικάς θρησκείας, πιστεύουν καί λατρεύουν τόν αυτόν θεόν! Τόν δέ πάπαν, ο Δημήτριος εθεώρει πρωτον «επίσκοπον» της Χριστιανωσύνης, ομόζηλον καί ομότροπον των 'Αποστόλων Πέτρου καί Παύλου!

(15) «Πατριάρχης» 'Αθηναγόρας: «'Απατώμεθα καί αμαρτάνομεν, εάν νομίζωμεν ότι η ορθόδοξος πίστις κατηλθεν εξ ουρανου καί ότι τά άλλα δόγματα ειναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τόν μουσουλμανισμόν διά νά φθάσουν εις τόν Θεόν καί άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων ειναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδδισταί». Πανθρησκειακός Οικουμενισμός!

Ας συνοψίσουμε:

Το Οικ. Πατρ/χείο καί οι κοινωνουσες μέ αυτό Εκκλησίες, έχοντας ως βάση την 'Εγκύκλιο του 1920, κηρύττουν επισήμως, συστηματικώς καί απροκαλύπτως σε παγκόσμιο επίπεδο, έργοις και λόγοις, την παναίρεση του Οικουμενισμου.Ταυτοχρόνως, πολεμούν και «αφορίζουν» τους εμμένοντες στις παραδόσεις 'Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Τα στοιχεία που παρατέθηκαν πιο πάνω, είναι ένα μικρό δείγμα από τις χιλιάδες πού υπάρχουν, και που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.